Ik ben dus Michael, millennial (of generatie Y), vriend van Sophie, vader van Nina, bonusvader van Sara, en baas van Pluis. En van die laatste was de naam niet mijn keuze.
In mijn hoofd ben ik sportiever dan op zaterdagochtend, ik lust alles maar eet selectief, ik kampeer liever dan dat ik me all inclusive verveel, en ik rijd niet harder dan 115 op de snelweg (maar wel rechts).
En ik ben veel bezig met duurzaamheid, mijn passie. Die reis (of zoektocht) naar een gezond en duurzaam leven deel ik op mijn persoonlijke blog met ‘mijn verhaal voor straks‘.
Maar naast mijn eigen reis naar straks wil ik ook anderen helpen voor straks. En dat doe ik door mijn hoofd & hart te combineren.
Het mooiste beroep is namelijk het beroep waar je hoofd en hart samenkomen. Je passie en je verstand, je karakter en je kunde. En die combinatie vind ik in de duurzaamheidscommunicatie.
Ik houd van communicatie: ik heb er niet voor niets voor geleerd. Mijn taal- en communicatiekennis reikt verder dan die van veel anderen, en daarmee wil ik anderen helpen. Net zoals zij mij helpen met tuinieren, koken, fietsen maken en de financiën regelen.
In 2018 besloot ik voor mezelf te gaan werken. Omdat mijn hart ligt bij het helpen van anderen omdat ík dat wil, waar ik dat wil en hoe ik dat wil.