Ik typ dit verhaal om 4 uur. ‘s Ochtends. Niet omdat ik niet kan plannen, maar omdat mijn dochter het wel een mooie tijd vond.
Ik kan trouwens ook niet plannen.
En dat terwijl je als zelfstandige volledig bent aangewezen op jezelf, je plankwaliteit en je discipline om iets te doen met je planning. Of dat werkt bij mij? Mèh.
Ik ben een echte zzp’er: zelfstandige zonder planning. En discipline.
En dat freelancen en aanmodderen is heerlijk: de vrijheid van strakke planningen maken en je er vervolgens niet aan houden.
En niemand die er last van heeft. Alleen ik. En mijn vriendin. Maar geen klant dus (want dan heb ik mijn zaakjes wel op orde). Daar ben ik dan weer goed in.
Vrûger, toen telefoons nog knoppen hadden en privacy nog bestond, werkte ik als ambtenaar bij de semi-overheid. Ik was dus niet eens een echte ambtenaar. Klinkt best sneu trouwens, nu ik het zo schrijf.
Die functie had keerzijden, maar de baas hielp mij wel met time management. Ik werd gewoon geacht er te zijn van 9 tot 5.
En discipline? Dat was niet nodig, je was er gewoon. Er was ook geen ruimte voor discussie, want de baas kwam niet in de discussieruimte.
Later als docent was het nog eenvoudiger: mijn lessen werden gewoon gepland. Je hoefde nergens over na te denken. Echt een luizenbaan dus.
En zelfs dat was al geregeld, door de luizenmoeder.
Daarbij had je voor de baan geen ijzeren discipline nodig. Je plicht riep, en anders deden de studenten dat wel.
Overzichtelijk, maar ook irritant. Al was dat misschien vooral omdat ik werd geconfronteerd met mijn onvermogen om te plannen en mijn gebrekkige discipline.
Maar de beste stuurlui kunnen best aan wal staan. Of voor de klas.
Zo vertelde ik als docent, mentor, coach, en studieloopbaanbegeleider (moeilijk woord voor docent, mentor en coach) hoe studenten moesten plannen en organiseren.
En dat kon ik best goed.
Ik weet dus dat het moet, ik weet hoe het moet, maar ik kan er geen hout van. Plannen en discipline heb ik bij mijn geboorte klaarblijkelijk niet meegekregen.
Of ik heb de gave niet verder ontwikkeld. Want optimistische (of naïeve) planningen maken lukt prima, maar bij de uitvoering daarvan gaat ‘t mis. Finaal.
Een goede voetbalcoach hoeft geen goede speler te zijn geweest. Denk aan Louis van Gaal. Echt voetballen kon ‘ie niet (ja, een balletje trappen bij Sparta), maar als trainer gooide hij hoge ogen.
Dit moest ik trouwens opzoeken.
Of denk aan mij. Ik kon ook niet voetballen.
Ook als zelfstandige is de discipline dus ver te zoeken. Maar de vrijheid vind ik altijd dichtbij!
Zo ga ik overdag lekker mountainbiken (want hé, de vrijheid van de zelfstandige). Drink ik uitgebreid koffie met klanten (ik noem het een band opbouwen). Of ga ik schaatsen (dat heet netwerken). En scroll ik wat af op LinkedIn (je moet toch weten wat er speelt).
Om vervolgens buiten reguliere de werktijden van de reserveambtenaren en docenten ‘het echte werk’ te doen. Lees: ‘s avonds op bank. Of op vrijdagmiddag, terwijl werkend Nederland op de vrijdagmiddagborrel staat. Of in de file.
Ik zie het maar als een disciplinaire straf, voortkomend uit mijn gebrek aan discipline.
En zo zit ik dus om 4 uur dit verhaal te tikken. ’s Ochtends. Omdat mijn dochter het wel een mooie tijd vond.
Maar eigenlijk dus omdat ik mijn planning me in de steek laat. En discipline.
Ik ben niet voor niets een zzp’er: zelfstandige zonder planning. En discipline.